مناظر دلخواه

آهوی بخت من... گُزَل

شکر، صدا و سیمایم یکدیگر را بازیافته اند. هرچند پاییز شهر خودم چیز دیگریست، اما خب اینجا هم پاییزش بی لطف نیست. رنگ دارد، صدای کلاغ دارد و ابر...

شکر، شکر، شکر... خدایا سپاس از پشتگرمی ات.

هیچ گاه دلم نخواسته کسی را با احساس گناهش تنها رها کنم. هیچ کس را دلم نخواسته اسیر خودم نگه دارم. حتی تحمل رنج بدخواهم را ندارم، خدایا، قلبم را از بخشش لبریز بفرما، بر برکت شیرینی اش بیفزا و مرا از زندان کینه و انتقام دور بخواه. آمین

فعلا سرماخورده ی غرغروی گندیده اعصابی هستم. حتی با کلاغ ها دعوایم می شود، گربه ها که دیگر جای خود دارند. 

مهمان هم داریم، خانه سرد است. شب ها بهتر شده می خوابم، روزها عقبگردکرده بیدار می شوم. این خاصیت زشت شروع روزهای بعد از مصیبت است. حالا مصیبت هم نه آنقدرها... ولی خب، بطور کلی... شب کلی با خودت حرف زده ای، خودت را مجاب کرده ای، صبح پا می شوی خودت را که میبینی، میفهمی با یک نفهم روبرو هستی.

ساعت چهار و سی و هفت دقیقه ی صبح، به یقین رسیده درمورد از دست دادن کلاس های امروز هم، در رختخواب پیچیده ام و دردهای ناشناخته می کشم.

ساعت دوازده و پنجاه و پنج دقیقه، بیدار شده ام، سیمای برفکی خودم هستم که صدا هم ندارم. گیرنده هایم را تیز کرده ام برای آن وَرِ اتاقِ کم نور، فرصتِ صامت بودن را به دریافت کردن غنیمت بشمارم، از هوا، از بیرون، از حدسِ جاهایی که امروز نیستم، درد را هی از کار می اندازم، تا برگردد وقت کم نیست.

دکتر پرهیزِ حرف زدن داده است. به خاطر تارهای صوتیِ آسیب دیده ام، چه پرهیز دلخواه و دلنشینی. سکوت اجباری، تماشای اجباری، شلوغ نکردنِ اجباری و نشستن در حیات خلوتِ ذهن، مترصدِ کشف های نو با بک گراندِ اوهو اوهو و هاپچه هاپچه و فین فین:) همچین مهربان و هَپَل واری.

گلویت خیلی درد می کند، و دست وپاها و تمام تنت. بیدار می شوی و خودت را می بینی وسط یک تنهاییِ از هر طرف عمیق، گلودرد راه نفست را سد می کند، هیچ کدام از استخوان هایت انگار زنده نیستند و ضعف از حرکاتت معجون مضحکی ساخته. آبلیمو با عسل هست، این را وقتی می خورند که نه مهربانی های مادر باشد، نه آنتی بیوتیک، نه کسی که دستت را بگیرد ببرد درمانگاه.

خواب صدایش می زند، بی رمق تر از آن است که مقاومت کند.

هرچقدر هم که نخواهی، نتوانی و سخت بگذرد، با بعضی دشواری ها باید بسازی، اگر منتظر تلخ تر از آنها نیستی.

باور کن ای انسان، پوست ما کلفت تر آن است که بتوان متصور بود. باور کن رفیق...